Gisteren keek ik naar de documentaire 40 jaar Normaal. Mijn beeld van de Achterhoekse band was vooral: bier, bier, een douche van bier en flesjes.
Als je naar een concert ging, dan was het altijd een puinhoop. Ik ging nooit, want het is niet mijn muziek. Maar Bennie Jolink is wel een ‘goei-jen’. En wat hij zei, sprak mij wel aan (in mijn woorden): ‘In het westen moet je assertief zijn, altijd weer reageren; hier in de Achterhoek noemen wij dat onbeleefd, brutaal. We wachten even af.’
Winterswijk
Maar wat is normaal? In een interview in de NRC van een paar weken geleden zei Twentenaar Herman Finkers: ‘Als wij iets anders doen dan het in het Westen gedaan wordt, dan doen wíj het voor ons gevoel fout.’
Als geboren verwesterse Winterswijkse ben ik ook zo grootgebracht: je plaatst jezelf niet op de voorgrond. Dan ben je schreeuwerd, een aandachttrekker. Nou heb ik door de jaren heen ervaren dat het soms heel goed is om assertief te zijn. In het leven moet je voor jezelf opkomen. Vooral in de Randstad.
Over de grens
Maar wat is nou normaal? In het buitenland vallen Nederlanders op door hun directe manier van communiceren. Dat komt niet altijd goed over. Bescheidenheid, respect voor andere gewoonten, en gewoon beleefdheid helpt je dan. Bovendien hebben we veel buitenland.
Wat geef je?
Nu gaat mijn werk over spreken in het openbaar: op de voorgrond treden en jouw verhaal vertellen. Daar moet je toch een beetje assertief voor zijn? Een beetje assertief, maar ook – en misschien nog wel meer – bescheiden en beleefd. Het gaat immers niet om jouw verhaal, maar wat je publiek eraan heeft. Dan krijg je eerder Anhangers…
