Wat zou ik nu graag weer in die rol gaan. Een bijeenkomst, een gesprek leiden, live, met mensen om me heen. NRC schreef er dit weekend nog over: hoe groot onze behoefte en de noodzaak is aan contact, fysiek. (‘Zonder persoonlijk contact worden we ‘digitale lopendebandwerkers’, een artikel van Ykje Vriesinga)
Mijn laatste échte bijeenkomst dateert van eind februari, een stadsgesprek, Kleurrijk Ontmoeten, in Amstelveen. Een avond over hoe je met elkaar samenleeft in een stad met een grote groep expats. Expats die komen en gaan, maar soms ook lang blijven. In Amstelveen leven en werken mensen van meer dan 130 verschillende nationaliteiten. Ze waren in groten getale aanwezig.
Waar het die avond telkens weer op neer kwam: hoe fijn het is als je je buren, je omgeving kent. Hoe prettig het is als je weet wie er naast, boven of onder je woont en dat je daar ook je sleutel kunt achterlaten. Dat je elkaar kunt helpen. En dat je contact hebt. Maar hoe doe je dat? Hoe organiseer je bijvoorbeeld een verjaardagsfeestje? Wie nodig je dan uit? En hoe vier je het? De avond eindigde met een verloting voor een buurtbarbeque. Die zit ongetwijfeld nog in het vat.
Als voorzitter van die avond heb ik bijna alle mensen een hand geschud. Dat doe ik om dat ik mijn betrokkenheid wil tonen en als gastvrouw hun welkom wil heten. Ik wil de mensen een beetje leren kennen en ik wil dat ze mij een beetje leren kennen. En nee, ik werd niet ziek. Nu zou dat ongetwijfeld anders gaan. Al hoop ik op een moment om toch weer handen te kunnen schudden. Intussen zoek ik ook naar nieuwe mogelijkheden om een goede, verbindende gastvrouw en gespreksleider te zijn.
Daarom lees ik ‘De kunst van het Samenkomen’ van Priya Parker. Met als ondertitel: ‘Nooit meer een saaie meeting.’ Parker heeft zelf vele, vele bijeenkomsten geleid. Soms waren het sessies waarbij lastige thema’s op tafel moesten komen. Soms ging het om het samenbrengen van mensen met verschillende opvattingen, en dan weer was het een diner met agenda. Alles natuurlijk in levende lijve, hoewel ook zij zich in deze tijd online opnieuw uitvindt.
Door het lezen krijg ik natuurlijk nog meer behoefte aan fysieke bijeenkomsten. Maar Parkers tips laten zich ook vertalen naar andere manieren van samenkomen. Daarover later meer. Voor nu neem ik één tip van haar mee: ‘wees geen relaxte gastheer/vrouw’. Zorg dat je het heft in handen houdt. Dat verwachten je gasten ook van jou. Ik deed dat onder andere door iedereen welkom te heten. Zodat de mensen ook weten: jij leidt ons door deze avond. En dat kun je online natuurlijk ook prima doen.
Voorlopig voed ik mijzelf dus met inspirerende literatuur, podcasts en video’s en wie weet hoe mijn bijeenkomsten er straks uitzien!
http://www.amstelveenweb.com/nieuws-Het-Stadsgesprek-Kleurrijk-Ontmoeten-in-Amstelve